Akrobatyka sportowa
AKROBATYKA SPORTOWA
Akrobatyka jako rodzaj ćwiczeń wymagających perfekcyjnego panowania nad własnym ciałem znana była w Polsce od dawna – jednak uprawiali ją wyłącznie cyrkowcy i wędrowni kuglarze. Dopiero pod koniec XIX w. ćwiczenia akrobatyczne, głównie w formie piramid, zaczęły zdobywać coraz szersze grono zwolenników. Ten wzrost popularności zawdzięcza akrobatyka członkom Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (działającego w Polsce od 1867 r.), którzy wprowadzili ją na stałe do programów sokolich ćwiczeń gimnastycznych. Największe walory, jakimi była widowiskowość, brak przyrządów imożliwość ciągłego modyfikowania ćwiczeń odkryto w piramidach wieloosobowych.
Współczesna akrobatyka sportowa obejmuje:
Skoki na trampolinie, polegają na wykonywaniu wykonywaniu ewolucji w powietrzu po odbiciu się od sprężystej powierzchni – batutu. Zawodnik wykonuje 2 układy, jeden obowiązkowy oraz jeden dowolny. Każdy z nich składa się z 10 różnych elementów. Skoki na trampolinie wykonywane są przez kobiety oraz mężczyzn zarówno w konkurencji indywidualnej jak i synchronicznej, podczas której dwóch zawodników wykonuje układy równocześnie na dwóch równoległych trampolinach.
Skoki na ścieżce, zostały zaliczone do akrobatyki sportowej w 1998 r. Dyscyplina ta charakteryzuję się wysoką dynamiką i szybkością wykonywanych elementów. Elementy akrobatyczne wykonywane są w przód i w tył. Zawody rozgrywane są w kategorii kobiet i mężczyzn indywidualnie i drużynowo. Podczas zawodów na ścieżce o długości 25 m (plus dobieg 10 m) i szerokości 1,5 m zawodnik wykonuje 2 układy skoków z których każdy składa się z 8 połączonych elementów. Pierwszy układ to tzw. układ saltowy. Elementy w tym układzie nie mogą zawierać więcej niż 180 stopni obrotu wokół własnej osi (pół śruby). Drugi układ to tzw. układ śrubowy, w tym układzie dozwolone są obroty powyżej pół śruby i dodatkowo muszą być wykonane co najmniej dwa salta z obrotem co najmniej o 360 stopni (pełna śruba).
Ćwiczenia zespołowe składają się z pięciu konkurencji: dwójki kobiet, mężczyzn i par mieszanych, trójki kobiet, czwórki mężczyzn. Układy w ćwiczeniach zespołowych wykonywane są na planszy gimnastycznej przy muzycznym akompaniamencie. W układach wykonywane są elementy zespołowe oraz indywidualne wplecione w choreograficzną kompozycje układu. Maksymalny czas trwania układu wynosi dwie i pół minuty. Układy dzielą się na trzy grupy:
Układ Statyczny. Jest to układ w którym elementy zespołowe charakteryzują się ciągłym kontaktem partnerów. Jeden z zawodników (górny) wykonuje pozycje statyczne takie jak stania na rękach będąc podtrzymywanym przez jednego bądź więcej zawodników (dolni). Górny wykonując pozycje statyczne musi zademonstrować opanowanie i kontrolę ćwiczeń poprzez utrzymywanie ich w bezruchu przez co najmniej 3 sekundy.
Układ Dynamiczny. W tym układzie dominują salta wykonywane przez jednego zawodnika, który jest “wyrzucany/podrzucany” przez pozostałych współćwiczących. Elementy indywidualne również są saltami, jednakże lądowanie musi być wykonane na obie stopy jednocześnie.
Układ Kombinowany. Jest kompozycją układów statycznego i dynamicznego. Zespół wykonując ćwiczenia zespołowe i indywidualne obu typów musi zademonstrować równowagę pomiędzy nimi jak i również spełnić wymagania dotyczące obu układów.